Een hele grote wens ging in vervullen, Chamook zou gedekt gaan worden. Het uitzoeken van een reu verliep deels via de NHC en zo kwam Doerack, een mooie lichtgestroomde reu met een prettig vriendelijk karakter in beeld.
Natuurlijk is het ook belangrijk dat de reu en teef met elkaar kunnen opschieten dus spraken we af om de honden en ook de eigenaren kennis te laten maken. Voor de honden was het een middag van rennen, spelen en zwemmen in de grote tuin bij Doerack thuis. Een lust om te zien hoe goed ze met elkaar overweg konden.
Bij Chamook werd bloed geprikt en rond dag 10 verwees de dierenarts ons naar de reu. Chamook en Doerack wilde alleen maar spelen. Een dag later zijn we weer gegaan en ook toen was het spel.
Het ging goed met haar. Tegen de uitgerekende datum nam ik de temperatuur op en die bleef gelijk. Ze ging over de 63 dagen en uiteindelijk heeft de dierenarts via een keizersnede op de 67 dag twee reutjes ter wereld gebracht. Akai en Affir.
Akai had ook een wat slechte start of dacht ik dat omdat ik toch wel erg van streek was. Ik belde twee dagen heel vaak met de dierenarts voor advies. Gelukkig ging het met Akai de goede kant op en dat stelde me gerust. Chamook was een geweldige moeder.
En Akai groeide als kool. Hij had tenslotte alle melk voor hem alleen. En wat kreeg hij een aandacht. Ik sliep iedere nacht op de bank naast de werpkist, 8 weken lang. Een feest om te zien hoe moeder en zoon het deden.
|
|
|
Akai wilde al snel de wijde wereld in en liep al snel door de kamer en had zijn slaapplekje onder onze salontafel gevonden. Toen hij groter werd paste dat niet meer en mijn man vond dat sneu en heeft een plankje onder de poten gelegd zodat hij er nog onder kon.
|
|
De socialisatie begon al snel. Hij wende aan alle geluiden in huis, het was zomer dus kon hij ook snel de tuin in. We gingen naar de markt, naar het park, in de auto, naar de winkel, we ontmoeten andere honden, er kwamen heel veel kinderen en zijn toekomstige baasjes kwamen regelmatig langs.
Al die tijd zat in mijn hoofd dat hij hier niet zou blijven. Soms was dat gevoel van verdriet zo groot dat ik haast niet meer kon genieten. Want kijk nou zelf, dit kereltje wil je toch eigenlijk niet meer kwijt.
Uiteindelijk ging Akai naar zijn nieuwe huisje in Tilburg. iedereen nam afscheid van hem. Het was een fantastische tijd met dit knulletje en ik heb veel geleerd van een periode die niet zonder problemen was. Hopelijk de volgende keer beter. Duimen!
|
|
