Moeder
Arvensis' Spes patriae

Vader
Arvensis' Lex

Als ik aan Youette denk springen nog steeds de tranen in mijn ogen en nu ik iets op papier zet lopen weer die tranen over mijn wangen. Het gemis zit na al die jaren nog altijd heel hoog merk ik. Ze was mijn maatje, mijn vriendinnetje. Ik heb het gevoel gehad dat we elkaar begrepen als een soort twee-eenheid. We waren heel veel samen. Door lichamelijke klachten ben ik veel thuis geweest en heb veel op bed gelegen. Altijd lag ze naast me en als het kon zo dicht mogelijk bij me. 

Youette is geboren op 2 juni 1989 bij Mw. Bakkes te Harfsen en we kregen haar als 7 weken oude pup. Ze kreeg de prachtige naam Arvensis´ mee. Ook haar moeder Spes Patriae en vader Lex waren aanwezig. Youette was een F3 hondje. Ge Tjakko, de tervurenaar was een voorouder van haar. Een prachtige statige tervurenaar.

Youette was een leergierige hond. Ze doorliep de ene na de andere cursus. Zelfs op haar oude dag voerde ze datgene wat ik haar vroeg perfect uit. Ze had alle aandacht voor mij en verkoos mij vaak boven soortgenoten wat mij dan streelde. 

Youette hoorde bij het gezin. De kinderen zijn met haar groot geworden. De vakanties planden we zo dat ze altijd mee kon. Ik zou het als een gemis hebben gevoeld als ze er niet bij zou zijn. Er is dan ook geen dag voorbij gegaan dat ze niet bij het gezin was.  

Youette is altijd een gezonde hond geweest totdat het in december 2002 mis ging. Ze kreeg haar eerste epileptische aanval. Het is verschrikkelijk om je hond zo in je armen te houden en te moeten wachten totdat de aanval over is. Na die eerste aanval is het eigenlijk niet meer goed gekomen. Ze ging in haar eigen mand plassen, kon van tijd tot tijd niet goed lopen. Het leek alsof ze de kluts wat kwijt was, stond soms wat wazig om zich heen te kijken.

Maar vooral was te zien dat ze niet echt meer genoot. Als ik tegen haar praatte tilde ze met moeite haar kopje op en kwispelde heel licht. Ze kon me zo troosteloos aankijken en ik vulde dat dan menselijkerwijs in. Wat sneed dat steeds door mijn ziel. Ik wilde Youette nog lang niet kwijt en ik voelde dat het einde er toch aan kwam. Maar dit mochten we haar niet aandoen. Die levenslustige Youette moesten we het lijden besparen. Hoe moeilijk het ook was we hebben de beslissing genomen. Voordat we haar wegbrachten zijn we nog met haar op de foto geweest. Mijn zoon had het er zo verschrikkelijk moeilijk mee. `Kijk nou, ze heeft haar oren rechtop, ze ligt er toch heel gewoon bij`. We zochten toch naar `iets` om het onvermijdelijke uit te stellen. Iedereen was van slag.

18 december 2002, de dag dat we haar hebben laten inslapen.
Het geluk is wel dat we die beslissing voor haar konden nemen.

En toen we bij de dierenarts kwamen en hij naar haar hart luisterde zei hij dat haar leven nog maar aan een dun draadje hing. Waarschijnlijk had ze tijdens die aanval toch een hersenbeschadiging opgelopen. Ze sliep dan ook heel snel in. En toen werd ik overmand door verdriet. Al die tijd was ik verstandelijk bezig om het allemaal zo goed mogelijk te regelen. Natuurlijk voelde ik die constante pijn van binnen als ik dacht dat dit het einde zou betekenen. 

Maar nu Youette er niet meer was kon ik mijn tranen niet meer de baas. Ik heb gegild van onmacht en verdriet. De kinderen vingen míj op. Zo´n verdriet hadden ze bij me nog nooit gezien. Maar stilletjes hadden ze het ook zo moeilijk. Zelfs mijn stoere zoon kon niet stoppen met huilen. Het beeld blijft me bij dat hij bij de dierenarts zijn hoofd liefdevol op Youette haar kop legde. Later zei hij dat hij nog nooit zo´n verdriet had gehad. 

Een week lang heb ik gehuild. Ik kon mijn gedachten niet van haar afhouden. Ik moest erover schrijven. Ik moest het voor mezelf een plekje geven. Een eigen plekje waarin Youette bewaard wordt met een gouden randje.

Dit was Youette met het gouden randje